Το ταλέντο είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να πετύχουν. Η μεγαλοφυΐα είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν καν να δουν. (Άρθουρ Σοπενάουερ)

Με τη φιλοσοφία είτε θα αυξήσεις τις γνώσεις σου, είτε θα συνειδητοποιήσεις την άγνοιά σου. Ότι από τα δύο και αν σου συμβεί είναι καλό. (David Hume.)




Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Οι ανθρώπινες σχέσεις όπως τις βιώνουμε καθημερινά.


                        
  Οι ανθρώπινες σχέσεις όπως τις βιώνουμε καθημερινά.


Κάθομαι σ’ένα παγκάκι της παραλίας μετά από έναν μακρινό περίπατο. Δεν είμαι μόνος. Δίπλα μου κάθεται κάποιος συμπολίτης μας. Άγνωστος σε μένα. Κάτι τον ρώτησα, ίσως ήθελα ενδόμυχα να μιλήσουμε λίγο. Η απάντηση ξερή,  σαν να μου έλεγε « δε με παρατάς και συ στην ησυχία μου!».
Κάθομαι λίγο ακόμη και συνεχίζω την πορεία μου. Στη Θεσσαλονίκη, στα παγκάκια, γίνεται από τους καθήμενους κουβέντα τρικούβερτη. Iδίως εκείνα τα κυκλικά στην Αριστοτέλους μετατρέπονται σε μια « μικρή Βουλή». Μιλάνε, ανταλλάσσουν απόψεις, ανεβάζουν τους τόνους, βρίζουν τους πολιτικούς σαν τους κύριους υπαίτιους της νυν κατάστασης και έτσι ξεδίνουν, εκτονώνονται,αλαφρώνει το «είναι» τους. Βρίσκω πολύ ανθρώπινη αυτή  τη νοοτροπία τους και την υιοθετώ ανεπιφύλακτα. Πάντως σε γενικές γραμμές η κατάσταση δε μας δίνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι προ πολλού κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων είπα πως θα άνοιγαν κάπως στους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, μα αυτές εξακολουθούν να παραμένουν θεόκλειστες. Επί τη ευκαιρία των ονομαστικών εορτών, γενεθλίων κ.λ.π. οι  μαζώξεις γίνονται σε απρόσωπες καφετέριες κι όχι σε σπίτια ζεστά και φιλόξενα. Όλα είναι οργανωμένα έξωθεν, μιλάμε για πακέτα που καθορίζονται από άλλους χωρίς εμάς για εμάς. Καμμιά φορά αναρωτιέμαι αν ο  πάγος παραέγινε σκληρός  με τον καιρό και είναι δύσκολο να σπάσει. Θα δείξει ο χρόνος.

Πάντα ήμουν αντίθετος με τα κηρύγματα και τον άκρατο βερμπαλισμό, όμως θαρρώ πως καλό θα ήταν να βγούμε από την απραγία και να τείνουμε χείρα βοηθείας ιδίως στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας. Όχι μια ξερή και τυπική κουβέντα « πώς τα πας», « περαστικά» και τα τέτοια, αλλά να γίνει κάτι πιο ουσιαστικό , πιο ανθρώπινο. Το να ξορκίζουμε το κακό « φτύνοντας στον κόρφο μας» και λέγοντας « μακριά από μας» είναι μια στάση εγωιστική και ενδεικτική της εν γένει συμπεριφοράς μας. Εξάλλου μην ξεχνάμε τη διαχρονική ρήση του Αθηναίου ρήτορα και λογογράφου Ισοκράτη: «Μηδενί συμφοράν ονειδίσης. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον».

Προσωπικά πιστεύω πως η φράση των Ρωμαίων: “Homo homini lupus”(ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος) δεν προσιδιάζει στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Δε λέω, κάποτε συμβαίνει κι αυτό, αλλά σε  πολύ μεμονωμένες περιπτώσεις. Αντίθετα οφείλω να θυμίσω εδώ τη φράση, αν δεν απατώμαι,  του Μένανδρου, Αθηναίου κωμικού ποιητή( 4ος αι.  π.Χ.) : « Ως χαρίεν έστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η».( = πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, όταν  είναι άνθρωπος). Μένω στη λέξη « χαρίεν». Νομίζω ότι αυτή η λέξη χαρακτηρίζει όλον τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό κι εμείς οι νεότεροι δεν έχουμε παρά να την υιοθετήσουμε και να την  κάνουμε πράξη. 

Κείμενο του Μιχάλη Τσεκουράκη.