Το ταλέντο είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν να πετύχουν. Η μεγαλοφυΐα είναι σαν το σκοπευτή που χτυπάει ένα στόχο, τον οποίο οι άλλοι δεν μπορούν καν να δουν. (Άρθουρ Σοπενάουερ)

Με τη φιλοσοφία είτε θα αυξήσεις τις γνώσεις σου, είτε θα συνειδητοποιήσεις την άγνοιά σου. Ότι από τα δύο και αν σου συμβεί είναι καλό. (David Hume.)




Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Η προσβασιμότητα των δρόμων της πόλης μας για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Αναμφισβήτητα η πόλη της Καβάλας, εξαιτίας της γεωμορφολογίας της, είναι μια πόλη με έντονο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Στενοί δρόμοι, με ανύπαρκτα πεζοδρόμια και ελάχιστους χώρους στάθμευσης ιδιαίτερα στο κέντρο. Πόσοι όμως από εμάς αναλογίστηκαν κατά πόσο τα πεζοδρόμια είναι προσβάσιμα από άτομα με κινητικά προβλήματα ή με πρόβλημα όρασης; Υπάρχουν άραγε τα βοηθήματα εκείνα που θα κάνουν τη μετακίνηση των ανθρώπων αυτών πιο εύκολη; Είναι άραγε οι συμπολίτες μας ενημερωμένοι και ευαισθητοποιημένοι για το ζήτημα αυτό; Με μια πιο προσεκτική ματιά στους δρόμους της Καβάλας θα δούμε ότι η μετακίνηση των συμπολιτών μας που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα είναι από εξαιρετικά δύσκολη έως και αδύνατη σε κάποιες περιπτώσεις. Κάποια ενδεικτικά προβλήματα είναι τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια, οι κακοτεχνίες στους δρόμους, τα τραπεζάκια από καφετέριες και τα διάφορα σταντ από τα εμπορικά μαγαζιά που είναι έτσι τοποθετημένα, ώστε να ενοχλούν όλους ανεξαιρέτως τους πεζούς. Αλλά ας δούμε τα προβλήματα αυτά με ορισμένες ενδεικτικές φωτογραφίες από την πόλη της Καβάλας.


1. Γειώσεις της ΔΕΗ που κατεβαίνουν πλάγια σε πεζοδρόμια είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες για τους τυφλούς, καθώς είναι ένα εμπόδιο που το βρίσκουν πρώτα με το κεφάλι και πολύ αργότερα με το μπαστούνι.



2. Ράμπα με ιδιαίτερα επικίνδυνο χάσμα στα πλάγια, που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο ή τυφλών που κινούνται με λευκό μπαστούνι.

3. Σταντ με εμπορεύματα και τραπεζάκια στο βάθος που είναι δύσκολο να ανιχνευθούν από το λευκό μπαστούνι.

4. Μπάρες οι οποίες δεν ανιχνεύονται από το λευκό μπαστούνι των ατόμων με πρόβλημα όρασης


5. Μπαλκόνι που προεξέχει στο ύψος του κεφαλιού. Κλασικό εμπόδιο που μπορεί να τραυματίσει τους τυφλούς στο κεφάλι.


6. Παρκαρισμένο αυτοκίνητο σε συνδυασμό με μπαλκόνι που προεξέχει σε επικίνδυνο ύψος. Η πρόσβαση για αναπηρικό αμαξίδιο αδύνατη, ενώ η πρόσβαση τυφλού ιδιαίτερα επικίνδυνη.


7. Παρκαρισμένο μηχανάκι σε συνδυασμό με στύλο της ΔΕΗ αναγκάζει άτομα με προβλήματα στην κίνηση να βγουν στο δρόμο. (Ιδιαίτερα επικίνδυνο για τυφλούς.)


8. Παρκαρισμένο αυτοκίνητο, δέντρα και στύλος της ΔΕΗ τοποθετημένα σε τυχαία διάταξη αναγκάζουν τυφλούς και ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να κάνουν ελιγμούς. Κανονικά δέντρα και στύλοι φωτισμού πρέπει να μπαίνουν σε μία ευθεία γραμμή.


9. Αδύνατη η πρόσβαση στο πεζοδρόμιο για όλους, αναγκάζοντας όλους τους πεζούς ανεξαιρέτως να βγαίνουν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.


10. Κλαδιά πεταμένα στο πεζοδρόμιο που κάνουν την πρόσβαση αδύνατη σε όλους. Αναγκάζοντας τους πεζούς να βγουν στο δρόμο.


Αυτά ήταν μερικά ενδεικτικά εμπόδια που μπορεί να αντιμετωπίσουν άνθρωποι με κινητικά προβλήματα ή προβλήματα όρασης. Έτσι υπάρχουν εμπόδια που μπορεί να θέσουν τη σωματική τους ακεραιότητα σε κίνδυνο και σε αυτά που απλά κάνουν την κίνησή τους δύσκολη, τα οποία μπορεί, είτε να οφείλονται στην έλλειψη πολιτικής βούλησης των υπευθύνων, είτε στην ανεπαρκή ευαισθητοποίηση των συμπολιτών μας. Είναι καιρός, νομίζω,
να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε καλύτερα τα αποτελέσματα των πράξεών μας. Το να σταθμεύσουμε το αυτοκίνητό μας πάνω στο πεζοδρόμιο μπορεί να μας βολεύει, αλλά παράλληλα μπορεί να θέτει σε κατ οίκο περιορισμό συνανθρώπους μας με κάποια προβλήματα. Αναντίλεκτα, τα δακρύβρεχτα λόγια και οι αποσπασματικές κινήσεις εντυπωσιασμού δεν αποτελούν λύση για το πρόβλημα. Είναι καιρός να αντικαταστήσουμε το συναίσθημα με τον ορθολογισμό και τα όμορφα λόγια με τα χρήσιμα έργα. Τελειώνοντας πρέπει να τονίσουμε ότι όλοι οι πολίτες και οι πολιτικοί πρέπει να επωμιστούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν για να μετατρέψουμε την Καβάλα σε μια πόλη πιο φιλική για όλους και περισσότερο προσβάσιμη για τα άτομα με προβλήματα κίνησης ή όρασης.

Κείμενο και φωτογραφίες: Πολυχρόνης Τσεκουράκης.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Renne Magritte ένας Υπερρεαλιστής Ζωγράφος.

Ο Ρενέ Μαγκρίτ (René François Ghislain Magritte, 21 Νοεμβρίου, 189815 Αυγούστου, 1967) ήταν ένας σουρρεαλιστής καλλιτέχνης με επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού, που γεννήθηκε στην πόλη Λεσσίν του Βελγίου.

Το 1912 η μητέρα του αυτοκτόνησε στον ποταμό Σαμπρ.

Σπούδασε για δύο χρόνια στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών (Académie Royale des Beaux-Arts) των Βρυξελλών, από το 1916 μέχρι το 1918. Εκεί γνωρίστηκε με την Ζωρζέτ Μπερζέ (Georgette Berger) με την οποία παντρεύτηκε το 1922.

Ο Μαγκρίτ δούλεψε σε εργοστάσιο που κατασκεύαζε ταπετσαρίες, και σχεδίαζε αφίσες και διαφημίσεις μέχρι το 1926. Τότε υπέγραψε συμβόλαιο με την Galerie la Centaure των Βρυξελλών, γεγονός που του επέτρεψε να ασχολείται συνέχεια με την ζωγραφική.

Το 1926, ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τον πρώτο του σουρρεαλιστικό πίνακα, Le jockey perdu, και έκανε την πρώτη του έκθεση στις Βρυξέλλες το 1927. Οι κριτικοί τού επιτέθηκαν μαζικά. Απογοητευμένος με την αποτυχία, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος με τον Αντρέ Μπρετόν και έγινε μέλος της ομάδας των σουρρεαλιστών.

Όταν η Galerie la Centaure έκλεισε και τα εισοδήματα από το συμβόλαιο σταμάτησαν, ο Μαγκρίτ επέστρεψε στις Βρυξέλλες και εργάστηκε στη διαφήμιση. Κατόπιν, έφτιαξε με τον αδελφό του ένα πρακτορείο με το οποίο έβγαζαν τα προς το ζην.

Την εποχή της γερμανικής κατοχής του Βελγίου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμεινε στις Βρυξέλλες, χάνοντας την επαφή με τον Μπρετόν. Εκείνη την εποχή αποκήρυξε την βία και την απαισιοδοξία των προηγουμένων έργων του, αν και αργότερα επέστρεψε στα ίδια θέματα.

Ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος. Στα έργα του συχνά παραθέτει συνηθισμένα αντικείμενα, ή κάποιο ασυνήθιστο πλαίσιο, δίνοντας νέες ερμηνείες σε γνωστά αντικείμενα. Η χρήση αντικειμένων διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται, είναι χαρακτηριστική στο έργο του Η προδοσία των εικόνων(La trahison des images), όπου μία πίπα καπνιστή παρουσιάζεται σαν μοντέλο για διαφήμιση μαγαζιού εμπορίας καπνού. Κάτω από την πίπα ο Μαγκρίτ έγραψε την φράση «Αυτό δεν είναι μία πίπα» («Ceci n'est pas une pipe»), που μοιάζει με οξύμωρο, αλλά σημαίνει πως η ζωγραφιά δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στο βιβλίο του Αυτό δεν είναι μία πίπα, ο γάλλος κριτικός Μισέλ Φουκώ αναλύει την ζωγραφική του πίνακα του Μαγκρίτ και αυτό το παράδοξο.

Η τέχνη του Μαγκρίτ δείχνει ένα πιο αντιπροσωπευτικό ύφος του σουρρεαλισμού σε σύγκριση με το «αυτόματο» ύφος που συναντούμε σε έργα καλλιτεχνών όπως ο Χουάν Μιρό. Εκτός από φανταστικά στοιχεία, το έργο του είναι συχνά πνευματώδες και διασκεδαστικό. Επίσης ζωγράφισε μια σειρά σουρρεαλιστικής εκδοχής άλλων γνωστών πινάκων.

Ο Ρενέ Μαγκρίτ περιέγραψε τα έργα του λέγοντας:

Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο.

Στις ΗΠΑ εκτέθηκαν τα έργα του στη Νέα Υόρκη το 1936 και ξανά στην ίδια πόλη σε δύο εκθέσεις, το 1965 στο Μουσείο Μοντέρνα Τέχνης και το1992 στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης.

Ο Μαγκρίτ πέθανε από καρκίνο στις 15 Αυγούστου του 1967, και τάφηκε στο νεκροταφείο Σααρμπέκ (Schaarbeek) των Βρυξελλών.














Σκέψεις επάνω στη φιλοσοφία της ιστορίας

Των Γιώργου Μωραΐτη, Βασίλη Γρόλλιου.

Όπως κάθε Σεπτέμβρη, έτσι και φέτος διεξήχθη στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ το γνωστό συνέδριο Εργαστήρια Πολιτικής Θεωρίας το οποίο και παρακολουθήσαμε. Δεν θα ήταν, όμως, δυνατόν να αφήσουμε αναξιοποίητη την ευκαιρία της παρουσίας μας στην πόλη και έτσι επισκεφτήκαμε το Mουσείο Κοινωνικών Αγώνων (Peoples’s Ηistory Μuseum http://www.phm.org.uk/) το οποίο κοσμεί την αγγλική μεγαλούπολη.

Το μουσείο είναι το μοναδικό που γνωρίζουμε να υπάρχει στο είδος του. Παρουσιάζει φωτογραφίες, αντικείμενα, προβάλει ντοκιμαντέρ, γύρω από τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες που απαιτήθηκαν κυρίως προκειμένου να κερδηθεί το δικαίωμα ψήφου, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Παρά τις, εκ του αντιθέτου, σημερινές απόψεις, παντού στους τοίχους του μουσείου υπάρχει το απόφθεγμα «Πάντα υπάρχουν ιδέες για τις οποίες αξίζει να μαχόμαστε» (There are always ideas worth fighting for).

Βλέποντας το αίμα και τις θυσίες που απαιτήθηκαν, προκειμένου η εργατική τάξη να διεκδικήσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ένας ερευνητής στην πολιτική φιλοσοφία δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί για τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία κρίνεται η πρόοδος του πολιτισμού, μιας κοινωνίας, για το ζήτημα της δυνατότητας του ανθρώπου να βελτιώνει τη φύση του (αυτό που συναντάμε στη βιβλιογραφία ως perfectibility) και τελικά για το ερώτημα σε ποια κοινωνικά δεδομένα θα πρέπει να εστιάζουμε την προσοχή μας, προκειμένου να διατυπώσουμε μια κανονιστική πολιτική θεωρία, η οποία θα προστατεύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τα προαναφερόμενα ερωτήματα αποτελούν το μέρος του φιλοσοφικού στοχασμού που ονομάζεται Φιλοσοφία της Ιστορίας.
Καθίσταται σαφές ότι κάθε πολιτική θεωρία δεν μπορεί πάρα να συγκροτείται από μια φιλοσοφία της ιστορίας. Πολλές φορές αυτή είναι συγκαλυμμένη στα κείμενα των πολιτικών στοχαστών και χρειάζεται προσεκτική έρευνα προκειμένου τα στοιχεία που τη συγκροτούν να έρθουν στην επιφάνεια.
Για την παράδοση της φιλελεύθερης πολιτικής φιλοσοφίας, προκειμένου μια κοινωνία να προοδεύσει είναι αναγκαία η υιοθέτηση από τα άτομα των αξιών που έχει ανάγκη ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής προκειμένου να λειτουργήσει. Δηλαδή του ανταγωνισμού, της επιθυμία για συσσώρευση πλούτου και κατοχής ιδιοκτησίας, της επιθυμίας αναρρίχησης στην ιεραρχία της αγοράς. Από το «αόρατο χέρι» του Σμίθ, την «αντικοινωνική κοινωνικότητα» του Κάντ, την πεποίθηση του Χέγκελ ότι η το κράτος είναι η ανώτερη μορφή που μπορεί να πάρει η κουλτούρα μιας κοινωνίας (το πνεύμα), την πίστη στα περιθώρια βελτίωσης του καπιταλισμού στον Μιλ και τη δημοκρατία των ιδιοκτητών του Ρόουλς, ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας δεν προϋποθέτει τη συλλογική λήψη αποφάσεων, όσον αφορά τον τρόπο παραγωγής πλούτου. Δεν είναι, φυσικά, τυχαίο ότι η λέξη εκμετάλλευση (exploitation) είναι απούσα στη φιλελεύθερη βιβλιογραφία -ακόμα και τη σύγχρονη!
Ας δούμε, όμως, τι στοιχεία φιλοσοφίας της ιστορίας μπορούμε να συναντήσουμε σε δύο κλασικούς στοχαστές που κινούνται στη σοσιαλιστική παράδοση, στον Ρουσό και τον Μαρξ. Κάνοντας ένα γενικό σχόλιο για τη Θεωρία της Ιστορίας στον Ρουσό, θα λέγαμε ότι, κατά τη γνώμη του, η ιστορική εξέλιξη ακολουθεί κατά βάση μια πορεία παρακμής. Τα αίτια αυτής της παρακμής είναι ηθικά, πολιτικά και οικονομικά.
Από ηθικής πλευράς, τα ρουσοϊκά άτομα αναπτύσσουν, σταδιακά, μια μορφή συμπεριφοράς που τα αλλοτριώνει. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι, καθώς αναπτύσσουν τις δεξιότητές τους, εγκαταλείπουν το θεμελιώδες αίτημα για αποφυγή πρόκλησης ζημιάς στους άλλους. Ως εκ τούτου, η πρόοδος κινείται ανεξέλεγκτα και ασύδοτα προς την κατεύθυνση της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Οι άνθρωποι, αντί να επιδιώκουν την πρόοδο συνυφασμένη με την εξέλιξη όλου του ανθρώπινου είδους, την αντιλαμβάνονται στηριγμένη στην εξαπάτηση και την προώθηση του στενού εγωιστικού συμφέροντος. Η εγωιστική αυτή συμπεριφορά δημιουργεί συμπτώματα ανισότητας και αδικίας.
Η εκμετάλλευση στον Ρουσό ποτέ δεν εμφανίζεται ουδέτερα φορτισμένη, αλλά πάντοτε ταξικά και, μάλιστα, αστικά. Η εξάρτηση είναι σαφέστατα οικονομική εξάρτηση. Η ιστορία του ανθρώπου, είναι η ιστορία της εμφάνισης και της εξέλιξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που θεμελιώνεται στην εξαρτημένη εργασία, στο δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία και στην πρακτική του καταμερισμού της εργασίας. Στον Ρουσό, η οικονομία είναι ταυτόσημη με την πολιτική.
Όπως το θέτει ο ίδιος ο φιλόσοφος, η μετατροπή του δικαιώματος στην ατομική ιδιοκτησία σε άσκηση πολιτικής εξουσίας είναι η μετατροπή «ενός επιδέξιου σφετερισμού σε ανέκκλητο δικαίωμα» (Ρουσό, Ζαν-Ζακ. Πραγματεία περί της Καταγωγής και των Θεμελίων της Ανισότητας ανάμεσα στους Ανθρώπους, 2006, σελ. 130). Ωστόσο, η Θεωρία της Ιστορίας στον Ρουσό, παρά τον αρνητικό της χαρακτήρα, δεν είναι απαισιόδοξη. Ο φιλόσοφος είναι βέβαιος ότι ο άνθρωπος διαθέτει όλες τις κοινωνικές αρετές, ώστε να καταστήσει τον εαυτό του αυτό που, πραγματικά, οφείλει να είναι, δηλαδή το ελεύθερο ον και αποκλειστικό υποκείμενο της ζωής και της ανάπτυξής του. Το πώς θα γίνει αυτό, αναλύεται στις γραμμές του περίφημου Κοινωνικού Συμβολαίου.
Λόγω οικονομίας χώρου, αναγκαστικά θα παραλείψουμε πολλά στοιχεία της Φιλοσοφίας της Ιστορίας του Μαρξ που θα άξιζε να αναφερθούν και θα σχολιάσουμε αυτό που κάνουν οι περισσότεροι σχολιαστές του, όταν αναλύουν τη φιλοσοφία της ιστορίας του, δηλαδή ότι ανακυκλώνουν την εικόνα του ντετερμινιστή Μαρξ. Δυστυχώς, παραπέμπουν σχεδόν αποκλειστικά στην εισαγωγή της Κριτικής της πολιτικής οικονομίας, στην λεγόμενη εισαγωγή του 1859. Εκεί ο Μαρξ φαίνεται να διαχωρίζει τις οικονομικές σχέσεις από τις πολιτικές (βάση/εποικοδόμημα) και να θεωρεί ότι οι όποιες αλλαγές στις δυνάμεις παραγωγής θα οδηγήσουν σε αλλαγές στις σχέσεις παραγωγής. Σε συνδυασμό με τις απόψεις του Ένγκελς στη Διαλεκτική της Φύσης ότι η διαλεκτική ακολουθεί νόμους όμοιους με τις φυσικές επιστήμες, βγάζουν το συμπέρασμα ότι η ιστορική εξέλιξη για τους Μαρξ-Ένγκελς μπορεί να προβλεφθεί.
Εμείς, από τη μεριά μας, τονίζουμε τα εξής: Πρώτον, ο Μαρξ σκόπευε να δημοσιεύσει την Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας στην Πρωσία, γιατί εκεί μόνο υπήρχαν ομοϊδεάτες του που θα ενδιαφέρονταν να διαβάσουν το κείμενό του. Οι αρχές στην Πρωσία ασκούσαν αυστηρή λογοκρισία και όποιο κείμενο δεν είχε την αστυνομική έγκριση κατασχόταν. Μάλιστα, η προτροπή στην ταξική πάλη ήταν ποινικό αδίκημα το οποίο επέσυρε ποινή φυλάκισης έως δυο έτη. Ο Μαρξ, λοιπόν, έπρεπε να είναι πάρα πολύ προσεκτικός στην εισαγωγή, γιατί αν ανέφερε το οτιδήποτε θα θεωρούνταν προτροπή στην ταξική πάλη, η εισαγωγή θα κατασχόταν. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα το υπόλοιπο κείμενο να μην εκδιδόταν ποτέ και ο εκδότης θα φυλακιζόταν. Για αυτό το λόγο, ο βασικότερος παράγοντας αλλαγής της ιστορίας, κατά την πολιτική του θεωρία, η ταξική πάλη, οι κινητοποιήσεις των μαζών και της εργατικής τάξης, σκοπίμως απουσιάζει από το συγκεκριμένο κείμενο. (Βλ. το εξαιρετικό άρθρο του Prinz, Arthur, Background and ulterior motive of Marx’s Preface’ of 1859, Journal of the History of Ideas, v. 30, n. 3, 1969.)
Δεύτερον, οι παραγωγικές σχέσεις δεν διαχωρίζονται, πλήρως, από τις παραγωγικές δυνάμεις. Αντίθετα, η βάση διαμεσολαβείται από το εποικοδόμημα. Το πολιτικό και το οικονομικό είναι εκφράσεις της ίδιας σχέσης, αυτής με την οποία οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή αναμεταξύ τους αλλά και με τη φύση, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες τους, δηλαδή της εργασίας. Για την κριτική θεωρία την οποία ακολουθούμε, σαφώς πιο σημαντική είναι η εισαγωγή των Grundrisse, η λεγόμενη εισαγωγή του 1857.
Τρίτον, κατηγορούν τον Μαρξ ότι προσπάθησε να προβλέψει το μέλλον και έπεσε έξω, με αποτέλεσμα όλη η μέθοδός του να θεωρείται ανάξια μελέτης. Παρ’ όλο που υπάρχουν σημεία στα Άπαντα των Μαρξ- Ένγκελς που φαίνεται να επιβεβαιώνουν την κατηγορία αυτή. Ενδεικτικό αυτής της επιβεβαίωσης είναι το διάσημο γράμμα στον Weydemeyer, στις 5 Μαρτίου του 1852, στο οποίο ο Μαρξ θεωρεί μια από τις σημαντικότερες συνεισφορές του το γεγονός πως απέδειξε ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαία στη δικτατορία του προλεταριάτου· η συγκεκριμένη ερμηνεία δεν έχει βάση. Υπάρχουν, όμως, 5-6 σημεία στα Άπαντά του στα οποία, ξεκάθαρα, δηλώνει άγνοια για τις μελλοντικές εξελίξεις. Χαρακτηριστικότερο είναι αυτό της συνέντευξής του (05/01/1879) στην οποία λέει ότι «κανένας σοσιαλιστής δεν χρειάζεται να προβλέψει ότι θα γίνει μια αιματηρή επανάσταση στη Ρωσία, Γερμανία, Αυστρία ή την Ιταλία… Η Γαλλική Επανάσταση ίσως επαναληφθεί». Ο Μαρξ ήταν υπεραισιόδοξος για μια ενδεχόμενη αφύπνιση των εργατικών μαζών και τίποτα παραπάνω.
Τέλος, η κατηγορία ότι το όραμα του Μαρξ για την κομμουνιστική κοινωνία είναι ουτοπικό και για αυτό πρέπει να τον απορρίψουμε ως φιλόσοφο, είναι εντελώς ανυπόστατη για τον απλούστατο λόγο ότι οι Μαρξ-Ένγκελς δεν είχαν κανένα απολύτως συγκεκριμένο όραμα για το μέλλον! Ζήτημα να υπάρχουν 12-14 σελίδες διάσπαρτες στις 25 χιλιάδες σελίδες των Απάντων τους, οι οποίες να αναλύουν το πώς θα είναι η μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία! Δυστυχώς, ελάχιστοι έχουν μελετήσει σοβαρά τα Άπαντά τους και τη Θεωρία της Διαλεκτικής των Μαρξ-Ένγκελς.

* Ο Γιώργος Μωραΐτης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας.

* Ο Βασίλης Γρόλλιος ( vgrollios@gmail.com) είναι διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας.

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Trent Parke αφιέρωμα βιογραφικά στοιχεία-έργο.


Trent Parke

Born in Newcastle, Australia in 1971, Trent Parke now lives in Adelaide, the only Australian photographer in the celebrated Magnum group.

Trent won the prestigious W Eugene Smith Award for humanistic photography in 2003, for his epic road trip aroundAustralia, “Minutes to Midnight”. He has also won World Press Photo Awards in 1999, 2000, 2001, and 2005.

He has been awarded five Gold Lenses from the International Olympic Committee (1996, 1997 and 1998) and the Canon Photo Essay Prize in the 2000 Sasakawa World Sports Awards. He was also selected to be part of the World Press Photo Masterclass in 1999.

Trent self-published his first two books: Dream/Life in 1999 and The Seventh Wave (with Narelle Autio) in 2000. Both made the top two in the book category at the Picture of the Year International.

His work has been widely exhibited, including recent solo exhibitions in New York, London and Germany. “Minutes To Midnight” was shown at The Australian Centre for Photography in Jan/Feb 2005, in conjunction with the Sydney Festival, and became the most highly-attended show in the recorded history of the ACP.


Ο Trent Parke είναι ένας από τους καλύτερους φωτογράφους της νέας γενιάς του διάσημου πρακτορείου magnum. Γεννήθηκε στην Αυστραλία το 1971 και άρχισε να φωτογραφίζει στην ηλικία των 12 ετών με την pentax spotmatic της μητέρας του,χρησιμοποιώντας το μπάνιο της οικογένειας σαν σκοτεινό θάλαμο.

Έχει εκδώσει τρία φωτογραφικά βιβλία ενώ το 2003, για την δουλειά του "Minutes toMidnight" κέρδισε το βραβείο Eugene Smith.